Ooit was ik ook verdwaald…

Zo begint de pagina “over” op mijn website.
Het vertelt een stukje van het verhaal van mijn ongewenste kinderloosheid en hoe ik dit verdriet te boven ben gekomen.
Nu heb ik weer een groot verdriet. Een verlies. Een hoofdstuk afgesloten.
En nu doe ik het anders.

Toen wilde ik vluchten. Weglopen. Ontkennen. Verder doen.
Nu ga ik er helemaal in zitten.
Het verdriet is daar dan ineens.
Als ik wakker word ’s morgens, ligt het naast me en overvalt het me.
En terwijl ik uit bed stap, kruipt het helemaal in me.

Alsof ik plots een triestig pakketje onder mijn arm heb en niet goed weet waar ik het moet leggen.
Het lijkt eerst altijd alsof het pakketje fout geleverd is…

Dit is niet voor mij, hoor!
Verkeerd adres?

verdriet als een pakketje

Vroeger zou ik het dan ook bij eender wie gelegd hebben. “Ik moet ’t niet… hier, ajb!”
Nu ben ik al in staat om het pakketje in kwestie toch even beter te bekijken. Zo eens van alle kanten. Even mee schudden. Het goed onderzoeken. Om dan vast te stellen dat het toch juist geadresseerd is. Het hoort wel bij me.
Ik heb het te zien, vast te pakken en er voor te zorgen. Met Tederheid.

Want hoe meer ik het er laat zijn, hoe sneller het wel ergens een plaatsje krijgt.
En hoe meer ik het weiger, hoe groter het pakketje precies wordt.

Zoals het fenomeen “Denk nu niet aan een roze olifant!”
Ra ra ra… welk beeld had je net?

Kortom, mijn verdrietig stukje hoort nu bij me.
Logisch ook… ik heb net iets verloren. En zonder er me helemaal in te verliezen, laat ik het verdriet er zijn.
Ik huil. Ik doe het een beetje kalmer aan … want van verdriet word ik moe.
Maar ik blijf goed voor mezelf zorgen door gezond te eten en op tijd te gaan slapen. En ik hou contact.
Contact met vrienden of familie die me steunen, er zijn, luisteren en me uitnodigen om te blijven participeren. Deelnemen aan het leven. Leuke dingen doen.

Ja, verdriet en leutigheid kunnen samen op pad gaan.
Rouwen is niet alleen zwart, moedeloos, neergeslagen en mistroostig.
Rouwen is aanvaarden wat is, huilen om wat was … en leutigheid toelaten.
De mooie dingen blijven zien en naar waarde inschatten.

Genieten van de kleine dingen